Οι εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ

Δύο δημοσκοπήσεις δημοσιεύτηκαν μέσα σε διάστημα μιας εβδομάδας για τις εσωκομματικές εκλογές ανάδειξης του νέου ηγέτη του Κινήματος Αλλαγής.
Η πρώτη της MRB, με τη Φώφη Γεννηματά να έρχεται πρώτη και να συγκεντρώνει στο σύνολο του εκλογικού σώματος ποσοστό 29%, και να έπονται ο Ανδρέας Λοβέρδος που έχει ήδη δηλώσει ότι θα διεκδικήσει την ηγεσία και ο Νίκος Ανδρουλάκης, αντίπαλος της κυρίας Γεννηματά στην εκλογή ηγεσίας του 2017, συγκεντρώνοντας ποσοστά αντίστοιχα 20% και 12,7%.
Η δεύτερη έρευνα που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» από την εταιρεία ερευνών και επικοινωνίας to the point (με τελικό επιτευχθέν δείγμα 670 άτομα, άνω των 17 ετών, άνδρες και γυναίκες από τις 13 Περιφέρειες της χώρας, εκ των οποίων 485 δήλωσαν ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ στις βουλευτικές εκλογές του Ιουλίου του 2019), έβγαλε μια αμφίρροπη αναμέτρηση μεταξύ του Α. Λοβέρδου (33,8%) και του Ν. Ανδρουλάκη (32,5%), με την Φώφη Γεννηματά να υστερεί σημαντικά (16,6%). Ακολουθούν ο Χ. Καστανίδης με 5% και ο Π. Γερουλάνος με 3,8% ενώ 8,3% δεν απάντησαν.
Το ενδιαφέρον για τις συγκεκριμένες εκλογές ξεπερνά τα όρια του με όρους εκλογικούς, μικρού ΚΙΝΑΛ και το αποτέλεσμά τους μπορεί να αναδιατάξει σημαντικό τμήμα του αυτοπροσδιοριζόμενου ως κεντροαριστερού ή μεσαίου χώρου της χώρας μας, εκείνου ιδιαίτερα του τμήματος του εκλογικού σώματος που διακρίνεται από ισχυρά αντιδεξιά χαρακτηριστικά και όποιου κομματιού των Ελλήνων ψηφοφόρων βρίσκονται στο κέντρο του πολιτικού φάσματος και κρίνουν σχεδόν κάθε φορά, το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών.
Δεν είναι τυχαίες οι τουλάχιστον δύο δημόσιες αναφορές του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρα και η… παρ’ ότι δεν την επιθυμεί όπως λέει (!) unfair ανάμειξή του στα εσωκομματικά ενός άλλου κόμματος. Το ίδιο άλλωστε έπραξε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του και στην εσωκομματική αναμέτρηση της ΝΔ, το 2017, όταν έβλεπε το Βαγγέλη Μεϊμαράκη ως καλύτερο και πιο ευνοϊκό μελλοντικό αντίπαλο και τα προσκείμενα στο ΣΥΡΙΖΑ μέσα, όπως και τα ίδια τα στελέχη του, εκφράζονταν με σαφώς φιλικότερο τρόπο για τον εν λόγω υποψήφιο.

Στην πολιτική φάση που βρισκόμαστε, η ανάκαμψη των ποσοστών του ΚΙΝΑΛ μοιάζει ως μια ιδανική ευκαιρία, αν πληρωθούν συγκεκριμένοι όροι.
Ο διαχωρισμός κεντροδεξιάς – κεντροαριστεράς εξακολουθεί να υπάρχει ως διάκριση πολιτικών εννοιών και εφαρμοζόμενων πολιτικών, όσο και αν η ασκούμενη από τον Κυριάκο Μητσοτάκη πολιτική έχει θολώσει τις πολιτικές διαφορές, εξαιτίας της πανδημικής κρίσης κυρίως αλλά και της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης που είναι πολύ πιθανό να είναι πρόωρη. Ο πρόεδρος της ΝΔ έχει «αλώσει» ένα σημαντικό κομμάτι κεντροαριστερών μεταρρυθμιστών, αφαιρώντας το από το ΚΙΝΑΛ και εκτιμώ πως μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές, το νεοφιλελεύθερο στίγμα της εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, αυριανής, κεντροδεξιάς εκ νέου κυβέρνησης, θα γίνει περισσότερο εμφανές σε τομείς όπως το ασφαλιστικό κτλ.
Η διαφαινόμενη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ θα προκαλέσει τριγμούς στο συγκεκριμένο κόμμα και θα απελευθερώσει δυνάμεις που θα αναζητήσουν πολιτική «στέγη». Γι’ αυτό ακριβώς είναι ευκαιρία για το ΚΙΝΑΛ και μια ανασυγκροτημένη, σοβαρή πολιτική δύναμη πρέπει και μπορεί να αποτελέσει τον υποδοχέα αυτού του κόσμου.

Με ποιους όρους μπορεί να εμφανίσει σημάδια ανάκαμψης το Κίνημα Αλλαγής; Είναι αλήθεια πως κανείς από τους υποψηφίους για την ηγεσία του (Γεννηματά, Λοβέρδος, Ανδρουλάκης και ίσως Καστανίδης και Γερουλάνος) δεν είναι «ερωτεύσιμος» πολιτικά.
Ποιος μπορεί να κερδίσει αυτές τις εκλογές; Όποιος καταφέρει να προσελκύσει νέο κόσμο, όπως συνέβη και με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, στις εκλογές της ΝΔ, το 2017.
Ποιος μπορεί να καταφέρει κάτι τέτοιο; Εκτιμώ πως οι διαφορετικές πολιτικές προτάσεις αντιπαρατέθηκαν το Νοέμβριο του 2017 και οι σημαντικά διαφορετικές μεταξύ τους πολιτικές προσωπικότητες (Γεννηματά, Θεοδωράκης, Καμίνης, Ανδρουλάκης, Γάτσιος, Μανιάτης, Ραγκούσης) και άρα προτάσεις που συμμετείχαν στο τότε εγχείρημα της συγκρότησης του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς, όπως λέγαμε πριν από τέσσερα χρόνια… δεν προκάλεσαν το ενδιαφέρον των πολιτών και στο τέλος, δεν άλλαξαν τα δεδομένα για το νέο φορέα. Οι εκλογές αυτές τελικά, έβγαλαν νικητή το ΠΑΣΟΚ… και όχι κάποιο πρόσωπο.
Τι μπορεί σήμερα να προξενήσει μια ελπίδα και να προσελκύσει στο Κίνημα Αλλαγής; Πάντως, όχι μόνο… ο συνετός και ψύχραιμος αντιπολιτευτικός λόγος που αρθρώνει τα τελευταία δύο χρόνια, κατά το μάλλον ή ήττον, εντός και εκτός βουλής, το ΚΙΝΑΛ.
Η πολιτική επικοινωνία βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην εικόνα και όπως το 2008 άρχισε η πάγια καταγραφή του τότε Συνασπισμού στα πολιτικά πράγματα της χώρας, εξαιτίας της εκλογής στην ηγεσία του μικρού κόμματος της Ριζοσπαστικής και Ανανεωτικής Αριστεράς ενός άφθαρτου προσώπου, το ρόλο αυτό θα μπορούσε να παίξει σήμερα ο νεότερος εκ των υποψηφίων για την αρχηγία του ΚΙΝΑΛ.
Το 2021 δεν είναι 2017 (η χρονιά της προηγούμενης εσωκομματικής αναμέτρησης στην κεντροαριστερά), όταν ο Αλ. Τσίπρας παρέμενε ένα ισχυρό πολιτικό κεφάλαιο για τη χώρα και παρά τη μνημονιακή «κωλοτούμπα» συνέχιζε να λαμβάνει τη στήριξη του μεγάλου ποσοστού όσων τον εξέλεξαν δύο φορές ως Πρωθυπουργό το 2015.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, τα πράγματα δεν είναι καθόλου ίδια για τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ και με σωστή προεκλογική στρατηγική ο ευρωβουλευτής Νίκος Ανδρουλάκης θα μπορούσε να αφαιρέσει δυνάμεις από το ΣΥΡΙΖΑ, να κερδίσει νέο κόσμο ως τώρα αδιάφορο πολιτικά και να τον φέρει στις εσωκομματικές κάλπες, μεγαλώνοντας το πολιτικό ακροατήριο του ΚΙΝΑΛ και βάζοντας την παρακαταθήκη για να μεγαλώσει την παράταξή του. Για να είμαι ειλικρινής, μια τέτοια στόχευση δεν γίνεται εμφανής και μια τέτοια στρατηγική δεν φαίνεται ως τώρα να καταστρώνεται από το επιτελείο του ευρωβουλευτή που δεν έχει καλά καλά ανακοινώσει επίσημα την – βέβαιη – υποψηφιότητά του.
Εν τω μεταξύ, υπάρχει και μια άλλη αυτοκαταστροφική λογική στο συγκεκριμένο κόμμα, τα τελευταία χρόνια, που θυμίζει ΚΚΕ και που λέει «να κρατήσουμε τις καρέκλες μας και δεν χρειάζεται να αυξήσουμε τα ποσοστά μας…». Αν αυτή η λογική κυριαρχήσει και τώρα, ενόψει των εσωκομματικών εκλογών, την επόμενη μέρα το ΚΙΝΑΛ θα είναι ακόμα πιο μικρό ή εξαφανισμένο…

Παναγιώτης Μπούρχας