ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΙΩΜΟΣ

Ο καλός δημοσιογράφος της ΕΡΤ Ιωαννίνων Βασίλης Σιώμος πέρασε μία μεγάλη περιπέτεια υγείας. Αυτή την φορά δεν κλήθηκε σε κάποια δύσκολη και επικίνδυνη αποστολή ούτε σε κάποιο ρεπορτάζ που προέκυψε αιφνίδια..

Κλήθηκε να δώσει την μάχη και να κερδίσει την ζωή του.. Και τα κατάφερε. Εδώ και μερικές ημέρες αναρρώνει και μιλά στην ΕΡΤ όπου εργάζεται για το μεγαλύτερο δώρο, που είναι η ίδια η ζωή.

Αναλυτικά:

Το λέμε όλοι συχνά πυκνά, πως η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια και γράφει περίεργα σενάρια… όμως αν δεν σου τύχει το απροσδόκητο, αυτό που θα φέρει τα πάνω κάτω μυαλό και την ψυχή σου, τότε απλά παραμένει μια φράση που επαναλαμβάνεται από εσένα και τους γύρω σου… Μια τέτοια απροσδόκητη στιγμή ήταν, αυτή που σημάδεψε τη ζωή, του Βασίλη Σιώμου…

Ενός μάχιμου δημοσιογράφου, που εδώ και χρόνια έχει μάθει να αντιμετωπίζει – εξαιτίας της δουλειάς του- τις αντιξοότητες με ψυχραιμία. Ο ίδιος μας περιγράφει -μιλώντας στο ertnews- τη δική του εμπειρία, αυτή, που στάθηκε η αιτία να βλέπει πλέον τα πράγματα αλλιώς, τόσο σε σχέση με το εαυτό του, όσο και με τους άλλους, αλλά και την ίδια, την αξία της ζωής.

«Ένας ξαφνικός πόνος με διαπέρασε στο στήθος… Θεώρησα, ότι πρόκειται για έναν απλό νευρόπονο και δεν έδωσα μεγάλη σημασία. Λίγα λεπτά αργότερα, στον ίδιο ακριβώς σημείο, δέχτηκα δύο έντονα τσιμπήματα…

Ο πόνος έγινε σταθερός και έντονος, ενώ αισθάνθηκα το στήθος μου να ασφυκτιά υπό την πίεση, καθιστώντας την αναπνοή μου δύσκολη και βραχνή. Αμέσως, κατάλαβα πρόκειται για μια καρδιακή κρίση, ένα έμφραγμα που έπρεπε να αντιμετωπίσω, με ψυχραιμία, για να φτάσω με ασφάλεια στο νοσοκομείο...

Γρήγορα πήρα δύο χάπια Salospir και μία ασπιρίνη και ειδοποίησα το ΕΚΑΒ. Άνοιξα την εφαρμογή εντοπισμού στο κινητό μου, για να γλιτώσω πολύτιμο χρόνο στους διασώστες και περίμενα με υπομονή την άφιξή τους. Παράλληλα, ενημέρωσα το νοσοκομείο, ότι σύντομα θα φτάσω σε αυτούς, ίσως σε κρίσιμη κατάσταση. Μόλις είδα το ασθενοφόρο, έτρεξα προς το όχημά, ο Παναγιώτης, ο διασώστης, με ξάπλωσε στο φορείο και μού έδωσε ξανά ασπιρίνη, ενώ του εξήγησα την κατάστασή μου… Το ασθενοφόρο, υπό τη γρήγορη μαεστρία της οδηγού, Παναγιώτας, ξεκίνησε προς το νοσοκομείο. Σε δύο λεπτά, φτάσαμε. Το ιατρικό προσωπικό με περίμενε, έτοιμο να δράσει σε τέτοιες έκτακτες περιστάσεις…

Ο πόνος ήταν αβάσταχτος, άρχισα να φωνάζω ζητώντας να μου τον αφαιρέσουν. Μέσα στην ταραχώδη ατμόσφαιρα, δεν μπορούσα να διακρίνω καθαρά τίποτα, καθώς ο πόνος κατέκλυζε το σώμα μου.

Με οδήγησαν στον χώρο με τα μόνιτορ και τα τρομακτικά μηχανήματα που κρέμονταν στους τοίχους. Η διάνοιξη του αγγείου ήταν αβάσταχτη, μέχρι που ο απινιδωτής καθήλωσε τον πόνο με το ρεύμα που χύθηκε στο σώμα μου, σαν ανακούφιση.

Ξαφνικά, τα φώτα έσβησαν… Το σκοτεινό ψύχος κατέλαβε τις αισθήσεις μου. Ήταν η στιγμή που η καρδιά μου σταμάτησε. Το ιατρικό team δεν το έβαλε κάτω, με την Εύα, τον Αποστόλη και την Άννα να παλεύουν να διατηρήσουν τη φλόγα της ζωής μου… Και εκεί, ανάμεσα στο θολό σκοτάδι της συνείδησης μου, ένιωθα την πάλη για τη ζωή μου. Οι φωνές των γιατρών… Aρχικά ήταν ένας θόρυβος μακριάς καταιγίδας, που σιγά-σιγά ο θόρυβος ερχόταν κοντά…

Ήταν η στιγμή, που η καρδιά μου ξεκινούσε να χτυπά επιστρέφοντας πίσω στη ζωή! Ένας από τους γιατρούς φώναξε με αποφασιστικότητα, ήταν τόσο δυνατή η φωνή του που ακόμη και η τραυματισμένη καρδιά μου άρχισε να χτυπάει μετά την δεύτερη ανακοπή… Τους έβλεπα να εργάζονται με αφοσίωση και πάθος, κάθε απόπειρα και κάθε χτύπος του απινιδωτή ήταν μια δική τους αναπνοή, μια δική τους ελπίδα. Η αγωνία ήταν φανερή στα πρόσωπα τους, αλλά ποτέ δεν αφήσαν την αμφιβολία να τους καταβάλει. Τότε, ένιωσα τον δυνατό πόνο, αλλά μέσα σε αυτή τη θύελλα, υπήρχε και μια αδιαμφισβήτητη ζεστασιά – αυτήν της ανθρώπινης επαφής, της ελπίδας και της πίστης τους… Ήμουν σε καλά χέρια, αυτό το ήξερα. Η κυρία Ευγενία Παππά, με τη γαλήνια δύναμή της, άνοιξε τον δρόμο της σωτηρίας μου. Ήταν σαν ένας φωτεινός φάρος μέσα σε εκείνο το τρομακτικό σκοτάδι. Η ευγνωμοσύνη που ένιωσα για εκείνη και για όλη την ομάδα της ήταν απερίγραπτη… Από τις φροντίδες τους, κατάφερε η καρδιά μου να επανέλθει, μαζί με την ελπίδα μου.

Όλοι τους ήταν οι φύλακες άγγελοί μου, οι υποστηρικτές του πολέμου που έδινα. Ζωντανό παράδειγμα ανιδιοτελούς αγάπης και προσφοράς προς το συνάνθρωπο. Και ενώ ήμουν ξαπλωμένος στο αιμοδυναμικό τμήμα, αφουγκραζόμουν τον ρυθμικό ήχο των μηχανημάτων, αλλά και την χαρά των γιατρών που για την ώρα με έσωσαν με κράτησαν στην ζωή. Αφήνοντας πίσω το κρύο σκοτάδι, που κατέλαβε το κορμί μου, όταν σταμάτησε η καρδιά, μια νέα μάχη ξεκινούσε… Η μάχη της επιβίωσης με εικόνες των ηρώων γιατρών βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μου.

Στην Εντατική – Μάχη για τη Ζωή

Στην εντατική μονάδα, πέρασα τρεις νύχτες, γεμάτες αγωνία… Το πρώτο βράδυ, οι γιατροί προειδοποίησαν ότι αντιμετώπιζα ένα δύσκολο και πιθανώς μοιραίο αγώνα για τη ζωή. Υποχρεωμένος να παλέψω, είχα φτάσει εκεί με τρεις ανακοπές, και οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος μου. Μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο, κάτι παράξενο συνέβη. Ξεκίνησα να σταθεροποιούμαι, και οι γιατροί με έκπληξη έβλεπαν βελτίωση που δεν είχαν ξαναδεί. Οι εξετάσεις μου έδειχναν ξεκάθαρα σημάδια θεραπευτικής προόδου.

Το δεύτερο βράδυ, αποφάσισαν να πούνε τις λέξεις που περίμενα: “Ήρθε η ώρα να ξυπνήσεις. Ξυπνώντας στην εντατική, αντίκρισα τον κύριο Κώστα, και στην θολή μου κατάσταση, το πρώτο πράγμα που του είπα ήταν: “Μ’ έριξες μέσα στο λάκκο με τα λιοντάρια; Εσύ με χτύπησες με ρεύμα;”. Κι όμως, ήμουν ευγνώμων…

Οι καταπληκτικοί γιατροί και αυτές οι υπέροχες ψυχές που στάθηκαν στο πλευρό μου, μου έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία. Ο έμπειρος καρδιολόγος, με βλέμμα γεμάτο κατανόηση και παρηγοριά, είπε: “Είσαι μαχητής. Μη φοβάσαι πια τίποτα”. Τα λόγια του εκείνη τη στιγμή είχαν μια δύναμη αναντικατάστατη, καθησύχασαν την ανησυχία μου. Μετά από αυτή τη δραματική εμπειρία, με πήγαν στην Στεφανιαία Μονάδα για παρακολούθηση, όπου εκεί έμαθα τι είχε συμβεί. Πόσο κινδύνευσα να πεθάνω, αλλά και πόσο τυχερός στάθηκα… Αυτοί οι αξιοθαύμαστοι άνθρωποι, με την αφοσίωση και τη γενναιότητά τους, με κράτησαν στη ζωή και μου έδωσαν την ευκαιρία να περάσω τα Χριστούγεννα με τους αγαπημένους μου! Βλέπω πλέον τη ζωή διαφορετικά, με περισσότερη ευγνωμοσύνη, για κάθε στιγμή, κάθε ανάσα. Ένα “ευχαριστώ” είναι το λιγότερο που μπορώ να πω σε αυτούς τους ήρωες για τη ζωτική μάχη που έδωσαν για μένα…

ΜΑΖΙ ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ ΤΗ ΜΑΧΗ!!!

Είμαι ζωντανός, και αυτό είναι το Χριστουγεννιάτικο Δώρο, που μου έκαναν οι γιατροί και το προσωπικό του Γενικου Νοσοκομείου Χατζηκώστα. Σας Ευχαριστώ!».