Δεν είμαστε ό,τι φαινόμαστε, αλλά αυτό, που δεν φαινόμαστε!

Του π. Ηλία Μάκου

Η ανάσταση του Χριστού, που εορτάσαμε, το αν τη βιώνουμε αποτελεί άλλο θέμα, είναι μια πραγματικότητα, η ανάταση, όμως, της κοινωνίας είναι μια ψευδαίσθηση. 

Τελικά δεν είμαστε ό,τι φαινόμαστε, αλλά είμαστε αυτό, που δεν φαινόμαστε και ζούμε την “ηθική” της ανηθικότητας. 

Βέβαια δεν είναι όλη η κοινωνία σάπια και δεν είναι όλοι οι άνθρωποι κανίβαλοι, ωστόσο ο κανιβαλισμός είναι ένα φαινόμενο το οποίο υπήρχε, υπάρχει και, δυστυχώς, θα υπάρχει, γιατί η βουλιμία και η ροπή των ανθρώπων προς το κακό δε σταματά ποτέ.

Πέρα από τα θλιβερά και εγκληματικά συμβάντα, που καθημερινά πληροφορούμαστε από τα ΜΜΕ,  και γενικά κρίνοντας τα πράγματα, παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια ότι το χειρότερο απ΄ όλα είναι πως η κοινωνία ως μάζα συνηθίζει και συμβιβάζεται με το κακό, την περιφρόνηση των ηθών και δεν αντιδρά, αλλά μόνο στιγματίζει.

Οι εξετάσεις, που δίνει η ίδια η κοινωνία στην καθημερινή πραγματικότητα, διαπιστώνεται ανά πάσα στιγμή ότι είναι απογοητευτικές.

Όσο κατρακυλούν, και με ευθύνη των διάφορων ταγών μας, οι ηθικές αξίες, αντί να εδραιώνονται, δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο για ανομίες, πέρα από τη συνείδησή μας, αν δεν έχει καταρρεύσει και αυτή και δεν έχει γίνει συντρίμμια.

Ο άνθρωπος χωρίς ήθος γίνεται θηρίο. Η μόνη δύναμη να εξευγενίσει, να εξευμενίσει και να μαλακώσει την ανθρώπινη καρδιά είναι το ήθος.

Όταν το ήθος απουσιάζει, τότε ο άνθρωπος εξαγριώνεται, αποκτηνώνεται. Τότε χωρίς καμία τύψη, χωρίς ίχνος ντροπής “σφάζει” και “γκρεμίζει” την υπόληψη και την αξιοπρέπεια των άλλων.

Τότε βλέπει τους συνανθρώπους του σαν ανδράποδα, που πρέπει χωρίς σκέψη να υπακούουν τυφλά στα ένστικτα και στη βούληση του δυνάστη.

Τα πράγματα φωνάζουν από μόνα τους. Ό,τι δεν έχει ήθος, από οπουδήποτε και αν προέρχεται, είναι επικίνδυνο. Μονάχα το ήθος ομορφαίνει τη ζωή και έχει τη δύναμη να συγκρατεί τον άνθρωπο από τον κατήφορο της θηριωδίας, που τον οδηγούν τα ανθρώπινα πάθη, και να τον εξημερώνει.

Θα συνέλθει άραγε η κοινωνία μας; Θα καταλάβουν οι υπεύθυνοι την αξία του ήθους στη ζωή μας, γινόμενοι οι ίδιοι ζωντανά παραδείγματα; Προς το παρόν δεν φαίνεται κάτι τέτοιο…

Τα θλιβερά παθήματα των άλλων, ας γίνουν για μας διδάγματα. Ας σωφρονιστούμε. Ας δούμε με κάθε ειλικρίνεια τα δικά μας μεμπτά σημεία και ας κάνουμε ο καθένας ό,τι μπορούμε για τη διόρθωση των κακώς εχόντων.

Για την ηθική πορεία του ανθρώπινου βίου και τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα οφείλει και δικαιούται να έχει σοβαρότατο λόγο και ρόλο η Εκκλησία, που δεν πρέπει να τη θεωρούμε και να τη θέλουμε, πολίτες και πολιτικοί, λαϊκοί και κληρικοί, διακοσμητικό στοιχείο, αδρανοποιημένη, κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους, ασχολούμενη μόνο με το “άνιθον και το κίμινον”, αδιάφορη και απροβλημάτιστη στον αναβρασμό και στην ταραχή.

Ας αντιληφθούμε όλοι ότι το τραίνο φεύγει, καθώς το ηθικό αισθητήριο της ελληνικής κοινωνίας έχει αμβλυνθεί.

Πολλοί άνθρωποι σήμερα όχι μόνο δεν αντιδρούμε στον ξεπεσμό και στον εκτραχηλισμό, αλλά και τον επικροτούμε κιόλας. Έχουμε γίνει ανεκτικοί στην κακοήθεια. Δεν μας τρομάζει η διάχυτη ψευτιά και απάτη. Δεν μας προκαλεί αηδία η ανεντιμότητα και η εξαπλωμένη σαπίλα, παρότι αισθανόμαστε τη δυσωδία της. Οι νουνεχείς και εχέφρονες κοντεύουν να μην είναι οι περισσότεροι και οι αδαμάντινοι χαρακτήρες κοντεύουν να είναι οι λιγότεροι

Μια αποχαύνωση σε μεγάλη κλίμακα παρατηρείται. Δεν βλέπουμε με καθαρά μάτια. Δεν διαθέτουμε κρυστάλλινη διαύγεια. Η άβυσσος ανοίγεται κάτω από τα πόδια μας και εμείς δεν το παίρνουμε είδηση…

Και το ερώτημα είναι λογικό: Πού πηγαίνουμε; Πού οδηγούμαστε;

Πηγή: Εφημερίδα “Political”