Ερώτηση προς τους Υπουργούς Υποδομών & Μεταφορών και Εσωτερικών έκανε το ΚΚΕ, σχετικά με το παραλιακό μέτωπο Ηγουμενίτσας. Η ανακοίνωση έχει ως εξής: «Ο διαγωνισμός για την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού με την παραχώρηση του 67% της ΟΛΗΓ ΑΕ που έχει μπει στη δεύτερη φάση, εξυπηρετεί τον “εθνικό στόχο” για την προσέλκυση επενδύσεων και να αναβαθμιστεί η χώρα μας σε κόμβο εμπορευμάτων και ενέργειας στηρίζοντας τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων και όχι τις λαϊκές ανάγκες. Αυτό το στόχο υπηρετούσαν με συνέπεια και όλες οι μέχρι τώρα μορφές διαχείρισης του λιμανιού είτε ως λιμενικό Ταμείο είτε ως ΟΛΗΓ Α.Ε. Ξεκινώντας από τις επιχωματώσεις στις οποίες προχώρησε το Λιμενικό Ταμείο στη θάλασσα με αποτέλεσμα η Ηγουμενίτσα με την πρώτη βροχή να πλημμυρίζει και φτάνοντας μέχρι και σήμερα που η ΟΛΗΓ ΑΕ στην οποία ανήκει και το παραλιακό μέτωπο να βάζει συνεχώς εμπόδια στην πρόσβαση των κατοίκων όπως κατά την διαδικασία δημοπράτησης των δημοτικών αναψυκτηρίων στο Δρέπανο, στην επέκταση του ποδηλατόδρομου κλπ. Ακόμα και σήμερα οι παραλιακοί δρόμοι της Ηγουμενίτσας επίσημα θεωρούνται και απεικονίζονται σαν θάλασσα. Για την κατάσταση αυτή υπάρχουν διαχρονικές ευθύνες όλων των κυβερνήσεων ιδιαίτερα για το ιδιοκτησιακό καθεστώς του παραλιακού μετώπου που διαιωνίζεται για πάνω από 50 χρόνια.
Οι εργαζόμενοι, οι μικροί επιχειρηματίες, οι αλιείς, τα λαϊκά στρώματα και η νεολαία με τη συσσωρευμένη αρνητική πείρα τους, ανησυχούν με τις εξελίξεις που δρομολογούνται. Από την πρώτη στιγμή δρομολόγησης της ιδιωτικοποίησης του λιμανιού με τη νέα μορφή της παραχώρηση του 67% της ΟΛΗΓ ΑΕ σε επιχειρηματικούς ομίλους, εξέφρασαν την αντίθεσή τους μέσω αγωνιστικών δραστηριοτήτων που αναπτύχθηκαν και κορυφώθηκαν με μαζική συγκέντρωση διαμαρτυρίας που οργάνωσε το Εργατικό Κέντρο Θεσπρωτίας καταμεσής του καλοκαιριού ξεπερνώντας τα εμπόδια της τουριστικής περιόδου. Επίσης με τοποθετήσεις έχει εκφραστεί αρνητικά και η Πανηπειρωτική Σ.Ε. στην οποία συσπειρώνονται οι απόδημοι Ηπειρώτες.
Το λιμάνι της Ηγουμενίτσας και το παραλιακό μέτωπο μπορούν να γίνουν μοχλός πραγματικής ανάπτυξης και ευημερίας για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές οικογένειες, με μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας, μόνο όταν η αξιοποίησή τους δεν γίνεται για τις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, αλλά όταν υποταχθούν σε έναν επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό με κριτήριο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Αυτό προϋποθέτει τα μέσα παραγωγής να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία, η οποία θα πραγματοποιηθεί μόνο όταν η εργατική τάξη πάρει την εξουσία στα χέρια της.