Όταν… κοινωνικά-πολιτικά-πολιτιστικά το αύριο, με αύριο δεν μοιάζει…

του ΑΛΚΗ ΦΑΤΣΙΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ

    Κατά καιρούς σε κείμενα – άρθρα μου, τόσο στον ηλεκτρονικό όσο και στον έντυπο Τύπο, έχω αναφερθεί στην ΠΟΛΙΤΙΚΗ – ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ – ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ παρακμή του ΣΗΜΕΡΑ, μια παρακμή, η οποία, τους στοιχειωδώς σκεπτόμενους και νοήμονες πολίτες, κυριολεκτικά σφιχταγκαλιάζει, στα όρια του πνιγμού… Από τις λεπτομερείς εκείνες αναφορές μου και αναλύσεις, περιορίζομαι εδώ να επαναλάβω, πως τα φαινόμενα αυτά της παρακμής, πολιτικά και κοινωνικά, είναι ορατά και αντιληπτά από τους σκεπτόμενους πολίτες, ακόμη και δια γυμνού οφθαλμού, ή και έστω με μια  απλή και  προσεκτική παρατήρηση…

   Σήμερα με το παρόν κείμενο, ( ένα πεζό με ποιητικίζουσα μορφή), θα ήθελα να προσθέσω, στις παλαιότερες σκέψεις – αναλύσεις μου περί της παρακμής, ένα υπέροχο ανάγνωσμα που αλίευσα στα καθημερινά μου διαβάσματα, και το οποίον ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ότι : Ο δημιουργός της Τέχνης, της όποιας Τέχνης, δεν μπορεί να μένει ΑΜΕΤΟΧΟΣ και ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ, απέναντι σε μια κραυγάζουσα κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική παρακμή. Ο δημιουργός της Τέχνης, ΟΦΕΙΛΕΙ να έχει απόψεις και θέσεις, για την τρέχουσα κοινωνική πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα να μην αποδέχεται ΘΕΣΕΙΣ και ΑΞΙΩΜΑΤΑ, από καμία εξουσία, πολιτική, κομματική, οικονομική ή άλλη, και ποτέ φυσικά να μην θέτει την τέχνη του στην υπηρεσία της οποιασδήποτε ΕΞΟΥΣΙΑΣ.

Ξέρω πολλές φορές, ο λόγος μου, γραπτός ή προφορικός, γίνεται κάπως αιχμηρός. Όμως έχω την ακράδαντη πεποίθηση, πως ΠΡΕΠΕΙ να πολεμάμε με κάθε τρόπο την ΑΜΑΘΕΙΑ, την ΨΕΥΤΙΑ και το ΔΗΘΕΝ, όσο και αν αυτό είναι δύσκολο, και όσο και αν αυτός ο λόγος, φαντάζει άκομψος και ίσως όχι τόσο … ευγενής… και πολιτισμένος. Ασπάζομαι πλήρως ότι έχει αναφέρει ο μεγάλος ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ( και όχι μόνο  …) ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ, σε σχετική του ανάλυση :

‘’ Όποιος θέλει να πολεμήσει την ΨΕΥΤΙΑ και την ΑΛΗΘΕΙΑ έχει να ξεπεράσει το λιγότερο (5) πέντε δυσκολίες :

• Πρέπει να έχει το θάρρος να γράψει την ΑΛΗΘΕΙΑ, παρόλο που από παντού για διαφόρους λόγους την καταπνίγουν.
• Την εξυπνάδα να την αναγνωρίσει, παρόλο που την σκεπάζουν από παντού.
• Την τέχνη να την κάνει ευκολομεταχείριστη σαν όπλο.
• Την κρίση, την εξυπνάδα να διαλέξει εκείνους που στα χέρια τους η αλήθεια θα αποκτήσει ΔΥΝΑΜΗ.
• Την – γιατί όχι – πονηριά να την διαδώσει ανάμεσά τους. ‘’

Αλλά το πλέον σημαντικό είναι, με την Τέχνη του ο δημιουργός, να μπορεί να ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙ με τους πολίτες, με τους πολλούς, με τον λαό, στους οποίους ΕΠΙΖΗΤΕΙ να ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ με το έργο του, και μάλιστα ΔΗΜΟΣΙΑ, και όχι απλά να ικανοποιεί έναν ΓΕΛΟΙΟ και ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΟ ‘’ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ‘’ εγωισμό, διατείνοντας μάλιστα, ότι ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ για το συμφέρον των ΠΟΛΛΩΝ … Ενώ στην ουσία, αδιαφορεί πλήρως, αν ο τρόπος ‘’ δημιουργίας ‘’ του είναι καταληπτός από αυτούς τους πολλούς…Αυτό, είναι σύνηθες πλέον ( η παρακμή δεν αφήνει τίποτα ανέγγιχτο..) σε πολλούς νέους ‘’ συγγραφείς ‘’και ‘’σκηνοθέτες’’.

      Οι μεν πρώτοι ( ‘’ συγγραφείς ‘’), ενώ η ΖΩΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, κυριολεκτικά ΒΟΑ από γεγονότα απολύτως εμφανή και καθημερινά συμβαίνοντα, και τα οποία είναι σε ΒΑΡΟΣ της πλειονότητας των πολιτών, αυτοί, νοσηροί εγκέφαλοι όντες, (καλλιτεχνικά εννοώ..) προχωρούν συγγραφικά σε ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ, ακατάληπτες και φαντασιακές που χρονικά τοποθετούνται, σε ένα ΜΑΚΡΙΝΟ και ΙΣΩΣ ΑΣΥΛΛΗΠΤΟ και ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΜΕΛΛΟΝ, προκειμένου να  ‘’ καταγγείλουν ‘’ δήθεν τα κακώς κείμενα στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο…

   Οι δεύτεροι ( ‘’ σκηνοθέτες ‘’ ) ανεβάζουν ( λίγοι ευτυχώς..), ένα κλασσικό έργο είτε Ελλήνων είτε ξένων συγγραφέων, παγκόσμια καταξιωμένων, με τέτοιο τρόπο, που κυριολεκτικά ΑΛΛΟΙΩΝΟΥΝ ολοσχερώς το νόημα του συγγραφικού έργου, και έτσι ουσιαστικά ΚΑΤΑΚΡΕΟΥΡΓΟΥΝ οι αθεόφοβοι αυτοί, αλήτες της τέχνης… , τους καταξιωμένους αυτούς συγγραφείς, που σημάδεψαν με τα έργα τους τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ γενικότερα …

    Και οι μεν και οι δε, το μόνο που κάνουν, είναι να αραδιάζουν την μία αρλούμπα και ανοησία πίσω από την άλλη, μόνο και μόνο, για να δηλώσουν, οι θλιβεροί και ανόητοι, την υποτιθέμενη ‘’ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ‘’ τους ύπαρξη…

Σε κάθε περίπτωση, οι δύο αυτές κατηγορίες ( της τέχνης υποτίθεται, τρομάρα τους…) ΝΑΡΚΟΘΕΤΟΥΝ, οτιδήποτε ΠΡΕΠΕΙ να υπηρετεί η ΑΛΗΘΙΝΗ ΤΕΧΝΗ, παράλληλα δε με την, εν τοις πράγμασι, αποφυγή τους, να αναμετρηθούν, – μέσω της τέχνης … – με τα ζέοντα και καθημερινά, κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά προβλήματα, τα οποία ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ πως ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΝ, φανερώνονται ως ΑΠΟΛΥΤΩΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΑ, ΑΚΙΝΔΥΝΟΙ, γιʹαυτούς  που δημιουργούν δεινά στους πολίτες ( σύστημα…), ταυτόχρονα δε εκόντες – άκοντες, γίνονται και το άλλοθι (αφού μπορούν και ‘’ ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΝ ‘’…) όλου αυτού του συστήματος που γεννά τα δεινά στους πολλούς…

  Το κείμενο λοιπόν αυτό έχει ως τίτλο :    « ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΔΟΚΙΜΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ » που γράφτηκε το 1970 από τον εμβληματικό μας ποιητή ΜΑΝΟΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ, και που ουσιαστικά κατά τρόπο απολύτως σκωπτικό και άκρως περιφρονητικό για τους τότε κρατούντες, περιγράφει το πως η  τότε πολιτική κατάσταση, συμβούλευε τους διάφορους επαγγελματίες, τους θεσμούς, τους πολίτες, δηλ. ΟΛΗ την ΚΟΙΝΩΝΙΑ πως να συμπεριφέρονται… Με άλλα λόγια είναι το εγχειρίδιο, ο κανόνας δηλαδή, του ‘’ καλού ‘’, του ‘’ συνετού ‘’ και εν τέλει του ΑΚΙΝΔΥΝΟΥ για την ΕΞΟΥΣΙΑ πολίτη…

      Σας το παραθέτω αυτούσιο, και καλώ κάθε αναγνώστη μου, να προβληματισθεί και βεβαίως να ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ, αν βέβαια του είναι δυνατόν…, τις ομοιότητες και τις ταυτίσεις, της πολιτικής και πολιτειακής εξουσίας του ΤΟΤΕ με αυτές του ΤΩΡΑ…

 Ο γράφων εννοείται, ότι όταν διάβασα το κείμενο, είχα την εντύπωση ότι γράφτηκε, κυρίως για το ΤΩΡΑ…

   Την προσοχή σας λοιπόν, το παραθέτω αυτούσιο, και κάθε γνώμη, άποψη ή σχόλιο, με πολύ ενδιαφέρον θα τα άκουγα… Απολαύστε το…

                            « ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ »

‘’    Οι ΤΣΑΓΚΑΡΑΔΕΣ, να φτιάνουν όπως

πάντα, γερά παπούτσια.

    Οι ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ, να συμμορφώνονται με

το αναλυτικό πρόγραμμα του Υπουργείου.

    Οι ΤΡΟΧΟΝΟΜΟΙ, να σημειώνουν με σχολαστικότητα,

 τις παραβάσεις.

    Οι ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ, να καθελκύουν διαρκώς

νέα σκάφη.

   Οι ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑΡΧΕΣ,  νʹανοίγουν και

να κλείνουν, σύμφωνα με το εκάστοτε ωράριο.

   Οι ΕΡΓΑΤΕΣ,  να συμβάλλουν ευσυνείδητα,

την κάθοδο του επιπέδου καταναλώσεως.

  Οι ΦΟΙΤΗΤΕΣ, να μιμούνται τους δασκάλους τους,

 και να μην πολιτικολογούν.

   Οι ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ, να μη δωροδοκούνται,

 ΠΕΡΑΝ ΕΝΟΣ ΛΟΓΙΚΟΥ ΟΡΙΟΥ.

  Οι ΔΙΚΑΣΤΕΣ, να κρίνουν κατά συνείδηση,

 και εκτάκτως μόνον ΚΑΤʹΕΠΙΤΑΓΗ…

   Ο ΤΥΠΟΣ, να μη γράφει, ό,τι πιθανόν να εμβάλλει εις ανησυχίαν τους φορτοεκφορτωτάς.

   Οι ΠΟΙΗΤΕΣ όπως πάντα, να γράφουν

ωραία ποιήματα.  ‘’

     Ελπίζω φίλτατοι αναγνώστες να συμπλεύσετε μαζί μου στο συμπέρασμα, περί της ταυτίσεως του ΤΟΤΕ και του ΤΩΡΑ…