Η κυβέρνηση Ράμα κλείνει το μάτι στον Αλβανικό αλυτρωτισμό για το “Τσάμικο”

Του Αντώνη Μπέζα

Απάντηση πρώτη, στη συνεχιζόμενη ανιστόρητη προπαγάνδα των «Τσάμηδων»!
Μία ολόκληρη εβδομάδα ανθελληνικής προπαγάνδας των ακραίων εθνικιστικών κύκλων της Αλβανίας, ολοκληρώνεται σήμερα 26 Ιουνίου 2021 στη γειτονική χώρα, με την προγραμματισμένη πορεία των «Τσάμηδων» προς το αποκαλούμενο «νεκροταφείο των θυμάτων της ελληνικής θηριωδίας» στην περιοχή Κλόγερη της Τζάρας, δίπλα στο ελληνικό Τελωνείο του Μαυροματίου. Η κυβέρνηση Ράμα, γιατί με την ανοχή και τη στήριξή της γίνονται όλα αυτά, κλείνει το μάτι στον αλβανικό αλυτρωτισμό, παραχαράσσει την ιστορική αλήθεια για εσωτερική κατανάλωση και διατηρεί στην επιφάνεια το λεγόμενο «Τσάμικο ζήτημα» καλλιεργώντας ανεδαφικές διεκδικήσεις για πολιτικό αντιπερισπασμό.
Είναι χρέος όλων μας, ιδιαίτερα όσων εκπροσωπούμε τις ενδιάμεσες γενιές, που δεν έζησαν οι ίδιες από πρώτο χέρι τα γεγονότα, αλλά σημαδεύτηκαν από την παντοτινή απουσία αγαπημένων προσώπων, να μην ξεχνούμε όσα συνέβησαν και κυρίως τους λόγους για τους οποίους αυτά συνέβησαν. Όσο θα συνεχίζουμε να εισπράττουμε μοιρολατρικά ιδεολογικές ήττες και οι αντιστάσεις μας θα είναι χλιαρές έως ανύπαρκτες, τόσο αυτοί θα αποθρασύνονται.
Σε παλιότερες εποχές, όταν χρειάστηκε, οι εκπρόσωποι της Ελλάδας ήταν αποστομωτικοί και ιστορικά τεκμηριωμένοι. Διαβάστε παρακάτω την απάντηση, κατά τη Διάσκεψη των Παρισίων το 1946, του τότε έλληνα πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Τσαλδάρη στην «επίθεση» του Ενβέρ Χότζα για το θέμα των «Τσάμηδων».

Η Διάσκεψη των Παρισίων

Στις 29 Ιουλίου 1946, άρχισε στο Παρίσι η Διάσκεψη των 21 νικητριών στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο χωρών, που είχε σαν στόχο να καθορίσει τις μεταπολεμικές διεθνείς συνθήκες και να διευθετήσει τις εκκρεμότητες μεταξύ των νικητών και των ηττημένων. Στη διάσκεψη αυτή, με επιμονή των Αμερικανών και των Βρετανών, δεν προσκλήθηκε η Αλβανία. Με παρέμβαση όμως της Γιουγκοσλαβίας, που υποστηρίχθηκε και από τη Σοβιετική αντιπροσωπεία, η Αλβανία κλήθηκε να παρασταθεί ως «συμβουλευτικό μέλος, προκειμένου να ακουσθεί απλώς».
Στη Διάσκεψη συμμετείχε κανονικά η Ελλάδα προβάλλοντας ζητήματα εδαφικών διεκδικήσεων και οικονομικών επανορθώσεων. Οι εδαφικές διεκδικήσεις αφορούσαν την ένταξη των Δωδεκανήσων και της Βορείου Ηπείρου στην ελληνική επικράτεια καθώς και τη διαρρύθμιση των συνόρων με την Βουλγαρία. Η ελληνική αντιπροσωπεία ήταν πολυπρόσωπη και είχε σαν επικεφαλής τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Τσαλδάρη και μέλη, μεταξύ άλλων, τους Φ. Δραγούμη, Κ. Ρέντη, Π. Πιπινέλη και Α. Κύρου. Η Διάσκεψη ολοκληρώθηκε στις 15 Οκτωβρίου του ίδιου έτους και το μοναδικό ελληνικό αίτημα που ικανοποιήθηκε ήταν η ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων. Οι διεθνείς συμφωνίες που προέκυψαν υπογράφτηκαν στη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων, στις 10 Φεβρουαρίου του 1947.

Η επίθεση του Ενβέρ Χότζα

Ο Ενβέρ Χότζα μίλησε στη Διάσκεψη στις 21 Αυγούστου. Μεγάλο μέρος της ομιλίας αφιερώθηκε στην απάντηση των όσων είχε πει στη πρώτη του ομιλία ο Κωνσταντίνος Τσαλδάρης και στην απόκρουση των κατηγοριών για την ελληνική μειονότητα στη Βόρειο Ήπειρο. Και περνώντας στην αντεπίθεση μίλησε για τους Τσάμηδες:
« …Δεν ξέρω αν οι κύριοι αντιπρόσωποι είναι σε γνώση της τρομοκρατίας που ασκείται σε βάρος του τσάμικου πληθυσμού στην Ελλάδα. Τον Ιούλη του 1944 και το Μάρτη του 1945, οι συμμορίες του κουίσλινγκ στρατηγού Ναπολέοντα Ζέρβα ( Σ.Σ: Ο Βίντκουν Κουίσλινγκ, αρχηγός των Νορβηγών ναζιστών, σχημάτισε κυβέρνηση μετά την κατάληψη της χώρας του από το γερμανικό στρατό. Μετά τον πόλεμο δικάστηκε και εκτελέστηκε για εσχάτη προδοσία. Το όνομα του έγινε συνώνυμο της συνεργασίας με τους ναζί κατακτητές σε όλη την Ευρώπη) κάψανε τα χωριά τους, καταλήστεψαν τον πλούτο τους και σκότωσαν χιλιάδες άντρες και γυναίκες, παιδιά και γέροντες. Πάνω από 20.000 Τσάμηδες, που μπόρεσαν να γλιτώσουν από το θάνατο, κατέφυγαν στην Αλβανία, όπου, όσο κι αν έχουν τη βοήθειά της κυβέρνησης και του αλβανικού λαού, ζουν σε μεγάλη αθλιότητα».

Η απάντηση του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη

Στον Χότζα απάντησε ο Τσαλδάρης που μίλησε πάλι στην Ολομέλεια της Διάσκεψης στις 22 Αυγούστου. Και αφού αναφέρθηκε στο Βορειοηπειρωτικό και τις ελληνικές αξιώσεις, πέρασε και στο θέμα των Τσάμηδων. Μεταξύ άλλων είπε:
« … Ιδίως μετά την κατάληψιν της περιφέρειας υπό των Ιταλών, πιστεύοντες ότι το παιχνίδιον είχεν κερδηθεί οριστικώς, επεδόθησαν συστηματικώς εις την εξόντωσιν του ελληνικού στοιχείου, οργανωθέντος προς τούτο ολοκλήρου του μουσουλμανικού πληθυσμού (…) Μέχρι της σήμερον, αι δικαστικαί αρχαί διεπίστωσαν 503 δολοφονίας και θανατικάς εκτελέσεις, διαπραχθείσας υπό των Τσάμηδων. Επυρπολήθησαν 19 χωρία και πολυάριθμα υπήρξαν τα κρούσματα βιασμών και απαγωγών. Ούτω, οι Τσάμηδες έλαβον ομαδικώς τα όπλα εναντίον της χώρας, η οποία μετά τόσης μεγαλοφροσύνης είχε συμπεριφερθεί απέναντί των».

«Η αποχώρησις ήτο οικειοθελής» και ο «Ναπολέων Ζέρβας ήτο διαπρεπέστατος αρχηγός της ελληνικής αντιστάσεως»
Στη συνέχεια ο Τσαλδάρης χαρακτήρισε τη φυγή των Τσάμηδων στην Αλβανία ως «οικειοθελή αποχώρησιν»:
«Το γεγονός αυτό, ως και τα εγκλήματα τα οποία διέπραξαν, εβάρυνον επί της συνειδήσεώς των καθ’ ήν στιγμήν διεγράφετο εις τον ορίζοντα η μεταστροφή της τύχης. Είχον ιδίως συναίσθησιν , ότι ήτο αδύνατον να αθωωθούν ενώπιον της ελληνικής πατρίδος και υπέστησαν τας συνεπείας , αποφασίσαντες να αποχωρήσουν οικειοθελώς, πριν ή τα στρατεύματα κατοχής τα οποία τους είχον χρησιμεύσει ως ασπίδες, αποχωρήσουν από τα μέρη εκείνα».
Ακόμη υπερασπίσθηκε τον Ναπολέοντα Ζέρβα χαρακτηρίζοντας τον ως «τον διαπρεπέστερον αρχηγόν της ελληνικής αντιστάσεως» και δήλωσε πως ότι έκανε το έκανε εκτελώντας διαταγές των συμμάχων: «Καθ’ όλην την διάρκειαν των επιχειρήσεων ετέλει υπό τας αμέσους διαταγάς του συμμαχικού επιτελείου της Εγγύς Ανατολής , το οποίον διετήρει παρ’ αυτώ και στρατιωτικήν αποστολήν»…